در این سلسله پست ها هر هفته یک پارگراف از یک کتاب که برجسته و قابل تامل بوده آورده می شود.
پارگراف این هفته از کتاب نه تنبیه، نه تشویق انتخاب شده است:
فرض کنید معلمی از صحبت کردن دانش آموزان در کلاس عصبانی می شود. بی گمان، وی باید شهامت داشته باشد که از خود بپرسد آیا عاقلانه است انتظار داشته باشم دانش آموزان مدتی طولانی کاملا ساکت و بی سر و صدا بنشینند، یا شاید اشکال از من است که حوصله سر و صدای بچه ها را ندارم. مسلم است که توجیه محترمانه کودکان شش ساله برای آرام نشستن، مستلزم صبر و تلاش است. اما اعلام این مطلب که “اگر ساکت بنشینند فلان جایزه را خواهید گرفت…” مستلزم به خرج دادن هیچ شهامتی، هیچ فکر و تلاشی ، هیچ صبر و حوصله ای، هیچ استعدادی و هیچ صرف وقتی از سوی معلم نیست.
نه تنبیه، نه تشویق (چگونه انگیزه های درونی را پرورش دهیم)، الفی کهن، ترجمه اکرم کرمی، نشر صابرین، صفحه ۳۲
